…. Βίωσα σεξουαλική κακοποίηση, παρόλο που δεν συνέβη αυτή καθαυτή η σεξουαλική πράξη. Στα 18 μου έψαξα και βρήκα την κατάλληλη για μένα ψυχίατρο και μέχρι σήμερα συνεχίζω κανονικά την ψυχανάλυση. Πιο πριν, θα χρειαζόταν η έγκριση του πατέρα μου, με τον οποίο δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις έως πριν από λίγο καιρό.
Και σε ποια ηλικία συνέβη αυτό;
Ξεκίνησε όταν ήμουν 6 ή 7 ετών. Με ακρίβεια δεν θα μάθω ποτέ, επειδή οι μνήμες ήρθαν πολύ αργότερα, λίγο πριν μπω στο γυμνάσιο… Τότε, η μαμά μου, που είχε την αγωνία ότι θα πηγαινοέρχομαι μόνη στο φροντιστήριο –κι ας ήταν δίπλα στο σπίτι μας–, μου διάβασε το βιβλίο «Κάποιος με ενοχλεί» της Βιρζινί Ντιμόν, κι εγώ, ξαφνικά, άρχισα να κλαίω ασταμάτητα. Έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα και, στο τέλος, μετά από πάρα πολλή πίεση, της μίλησα.
Ήταν γνωστό σου πρόσωπο;
Ναι. «Κοντινός» άνθρωπος, νέος σε ηλικία που, απ’ ό,τι μάθαμε αργότερα, ήταν κακοποιημένος κι ο ίδιος. Και τη δική του κακοποίηση ήρθε και την «απόθεσε» πάνω μου…
Πόσο διήρκησε;
Καιρό. Όμως, ούτε αυτό μπορώ να το απαντήσω με ακρίβεια. Θυμάμαι καλά πότε βρήκα τη δύναμη να το σταματήσω, θυμάμαι τη στιγμή που έβαλα στο μυαλό μου ότι «εγώ δεν θα ξαναμείνω ποτέ μόνη μαζί του», έχω ξεκάθαρες εικόνες και κάποιες αναλαμπές μνήμης, αλλά χρονική ροή για όλο αυτό δεν έχω σχεδόν καθόλου.
Δεν μίλησες νωρίτερα στη μητέρα σου επειδή ένιωθες ότι έκανες εσύ κάτι κακό;
Ήταν ξεκάθαρο ότι έκανα κάτι πολύ «κακό» και πολύ ντροπιαστικό, παρότι δεν είχα καθόλου μεγαλώσει με αυτήν τη λογική. Κάπου είχα ακούσει όμως, ίσως στο σχολείο, ότι ο Θεός μάς παρακολουθεί και ζούσα με αυτόν το φόβο.
Σκέφτεσαι ότι η εξομολόγησή σου αυτή ίσως επηρεάσει την καριέρα σου;
Αν θέλω να έχω οποιοδήποτε βήμα μέσα από τη δουλειά μου, είναι για να μπορώ να μιλώ για όλα αυτά τα ζόρικα πράγματα. Για όλα τα ταμπού που δεν παραδεχόμαστε και εξακολουθούν να υπάρχουν. Είναι πραγματικά αδιανόητο πόσες πολλές κακοποιημένες γυναίκες κυκλοφορούν εκεί έξω. Σχεδόν κάθε γυναίκα έχει μια ιστορία να διηγηθεί, τέτοια ή και πιο τραυματική. Όμως, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πώς βίωσε ό,τι βίωσε ο καθένας και πώς καταγράφηκε στην ψυχή του.
Η μητέρα σου πώς αντέδρασε;
Επειδή η μαμά μου, μετά το διαζύγιο με τον πατέρα μου, δεν έφερε ποτέ άντρα μες στο σπίτι, ακριβώς εξαιτίας αυτού του φόβου, έπαθε σοκ και, ακόμα και σήμερα, αισθάνεται ότι έχει τεράστια ευθύνη. Από τη μια, υπερδραματοποίησε τα γεγονότα, όμως, από την άλλη, είχε την ψυχραιμία να με δυναμώσει και να σταθεί απόλυτα δίπλα μου. Με άλλα λόγια, με βοήθησε πάρα πολύ να μη θυματοποιηθώ γενικότερα ως άτομο.
Πέρασες από το στάδιο να θεωρείς ότι μπορεί εσύ να προκαλείς;
Όχι, γιατί «μπήκα» σε ένα μοτίβο ότι η γυναικεία μου φύση δεν υφίσταται. Θεωρούσα τον εαυτό μου παιδί και έτσι προσπάθησα να πορευθώ σχεδόν ως τώρα. Μέχρι που έκανα μια αληθινή σχέση και αυτό έλυσε πολλά θέματα στη ζωή μου, αν και ακόμα δεν μου είναι εύκολο να φερθώ αυτό που λέμε «θηλυκά». Πέρασα φοβερή ανασφάλεια σε ό,τι αφορά το φύλο μου και, για πάρα πολύ καιρό, δεν επέτρεπα σε κανέναν να με δει μέσα από αυτό. Θεωρούσα κακό το να είσαι γυναίκα.
…..